تاریخ نگاران غربی، از زمان صفویه تا به الان، ما را متهم میکنند که (تدین اسلامی) داریم نه (تمدن اسلامی)؛ فارغ از وجه تدافعی و سخیف این شبهه، اما جای این نقد درونی هست که با وجود این نگاه آشفته غربی ها، چرا ما به غرب، شیک و منظم نگاه میکنیم؟ چرا سینمای ما به (ایسم) های قرن نوزده عادت کرده؟ چرا در این دو دهه، سینمای اجتماعی ما، یکدور کامل، این مسیر دیستوپیایی را دقیق و بدهکارانه طی نموده؟ برای مثال، فیلم قندون جهزیه که نقد مارکسسیم بود اما لیبرالیسم را تداعی میکرد، و حالا فیلم چهارشنبه 19 اردیبهشت که (اپوتیسم) است؛ امثال این فیلمها کدام شاخصه تمدن سازی را دارا هستند؟ ادامه مطلب